رستم از این بیت و غزل

اشتباهی شبکه مستند روشن شد. دو ساعت بعد به خودمون اومدیم، دیدیم وسط جمع کردن سفره افطار نشستیم و چهار تا مستند تماشا کردیم. یکی درباره مرد چهل ساله‌ی گیس بلندی که زندگی خودش و دخترش رو می‌چرخونه . ام اس هم در حال از بین بردنشه و در ضمن رویای شکستن رکورد گینس در کشیدن تریلی از روی ویلچر رو هم دنبال می‌کنه

یکی درباره قذافی و اوجش و شیرین کاریهاش برای لیبی و شیرین عقلیش جلوی غرب و شورشها و پایان داستانش

یکیشم یه دختری بود که پدر و مادرش پروازش با پاراگلایدر رو کنار دریا تماشا می‌کردن و از غصه‌هاشون می‌گفتن وقتی دیدن دخترشون مادرزاد فلجه و ممکنه زنده نمونه

زندگی خالیه اگه رویا نباشه:

زادن و خوردن و بزرگ شدن و زائیدن و مرگ

زندگی خالی نیست اگر حرکت به سمت رویا باشه:

البته رویای ما باید از یه گزینش خوب بگذره‌ هر چیزی نباید جرات کنه آرزوی ما بشه.

زندگی خالی نیست:

رویا یعنی

نور و شوق و سوز سرمای حسرت و گرمای وصل و رقص

شاعر فرمود‌‌‌ای شاخ تر برقصا

قول دادم تحت هیچ فشاری از کوره در نرم. و پایبندی نصفه نیمه به این قول کمکم کرده تا ابعاد دیگه ای از زندگی رو کشف کنم.

جایزه ام هم ورق زدن دفتر خاطرات توه...

راستی که انگار زندگیم از زیستن در کنار خاطرات تو، معنای شدیدتری پیدا می‌کنه.چون تو از حرکتت نوشتی و تلاشهای عرق ریزت تو رو نوشته‌‌ان‌و حرکت تو همیشه حول عشق بوده...اینه که فراموش نمی‌شی حتی با جفای زیادی که در حقم روا دونستی.

قول داده بودم دیگه خطابت نکنم و مخاطبهامو دچار سوال نکنم

این دفعه که نشد

از دفعه بعد ...

می‌خرامد غزلی تازه در اندیشه‌ی ما

شاید آهوی تو رد می‌شود از بیشه‌ی ما

فاضل نظری

یار دبستانی سلام. اول از همه باید بگم که عی بابا تو عجب نخبه‌‌‌ای هستی و ما خبر نداشتیم. راستش هیچ جوره به ما نمی‌خوری. خوب شد رفتی خارج.

امروز تهران بسیار سرد بود و باد آی باد می‌وزید و هوا می‌درخشید و البرز از همین میدان حر پیدا بود و برفها توی سینه کشش به پایین شهری‌ها پز میدادند و جهان تازه بود و یاد تو می‌وزید و جنگ نبود توی دل و فکرم .

و روز اول ماه به من جایزه دادند.

دفتر شعرت را پیدا کردم پسر. مال هفت هشت سال پیش بود و نو بود و کلمه‌ها مثل هوای امروز تازه بودند و چقدر بهت افتخار کردم فرزند.

یک عارف هندی معتقد است وقتی سرد است و باد می‌وزد، روحها اطراف ما پرسه می‌زنند. یک عارف اصفهانی این عقیده را به روز رسانی کرده و با هر نسیمی‌نتیجه می‌گیرد روح تو وزیده عین خیالش هم نیست که تو هنوز زنده ای.

دفتر خاطراتت را هم یکبار که چمدانت را می‌بستی کش رفته بودم و برای خودم کپی کرده بودم.

روزه ام باطل نیست؟ امروز چند صفحه خاطره‌هایت را خوردم و شعر رویش سر کشیدم.

دیگر آرزو نمی‌کنم به شهر و دیار برگردی و اتفاقی ببینمت.

آرزوی جدیم اینست که همه تو را ببینند‌ . آن طور که من دیدم ببینند. وقتی با ساک پر برگشتی و برای همه مردم سوغات داشتی و رسانه‌ها کلماتت را دست به دست چرخاندند ...آن روز در آن هیبت دیدن داری‌ .

دخترم توسط همکلاسی‌هایش احاطه شده. به همه چیز خودش و ما و محیطی که در آن فکر می‌کند شک کرده. حتی اینقدر آرامش ندارد که بشود یک کلمه با او بحث کرد. نگران است و خودش را شکنجه می‌کند با گریه و داد و فریاد و ضجه

به همه چیز بدبین است و بی انرژی تمام امروز روزه گرفت.

آماده برای اینکه اولین کسی که دستش انداخت، خودش را ببازد. حالا اولی هم نه ولی دومی‌سومی‌چرا

دلهره من اما ازین است که یعنی چی میشه؟

یعنی می‌تونم برای جلب توجه خدا یه این ماهو سر کسی داد نکشم؟ با رئیس و ارباب رجوع و فرزند و همسر و پدر خوب باشم. به طرزی مسئولانه و خلاقانه خوب باشم؟

که خدا در این ماه حیات، تازه کنه منو. در این ماهی که هیچ کی دوست نداره تموم بشه. در این ماه گرما و نور

که بعدش سرنوشتمو تو شبهای سرنوشت که درست شبهای اول سال چهارده صفر چهار هستن خوب و شگفت انگیز و برق برفی بنویسه؟ یه جوری که اگه زندگیم فیلم بشه همه بگن فیلم معرکه‌‌‌ای بود مخصوصا آخرش!

دلهره دارم. دلهره دیدار

و به خودم دلداری میدم میگم نترس همین قدمو خوب بردار. همین امروز رو خوب بگذرون و به کسی تندی نکن. قدم به قدم ...خدا رو چه دیدی شاید خوبی و خوش خلقی، عادتت شد.

من به اینکه مردم دور و نزدیک حلالم کرده اند امید بسته ام. امیدوارم الکی نگفته باشند.

نمی‌دانم از کی تو را می‌شناخته ام.ولی از پیدایش تاریخ ،یعنی از تاریک روشن دورترین تصاویر و خاطره‌هایم، تو را به جا می‌آورم.با همه‌ی بی کفایتی‌ها که مملکتم را به تاراج گذاشته و یک یک دسیسه‌ها که دولت را بین آدمها، توی دلم، دَوَل داده.

حالا دیگر وقتش شده تا برملا شوی. تو، خود تو با عشوه‌های پنهان و جلوه‌های آشکارت.

آی که به قلب من راه پیدا کرده ای اینک من تماشایم کن. من را تو شکل داده ای بفرما بیا نزدیکتر. هر چه هستم محصول دوست داشتن تو هستم.

زیاد هم نیست تعدادت بگذار بشمارم: یک ، یک ...‌یک و خورده ای....

آه تعدادت یک عدد غیر طبیعی است بین یک و دو. ریاضیات هنوز پی به راز این عدد گنگ نبرده است، عددی که برای شمردن تعداد دشمنان این سرزمین سوخته به کار می‌رود.

خوش وقتم که اعلام کنم این تعداد، خیلی زود در زمانی که هنوز سه چهار سال بیشتر نداشم هجمه اش را به مرزهایم آغاز کرد و در ده سالگی، کشورم کلا به دستش افتاده بود. سکه به نام او بود و شعرا وصف او را ترانه می‌کردند و دین رسمی‌کشورم، مذهبی بود که او یعنی تو آخوندش را دوست می‌داشتی. من با یک کلمه مسلمان شدم...دوست تو که پیروش بودی فرمود تنها کسی به جنات نعیم راه پیدا می‌کند که جهان را جنت ببیند. و من پذیرفتم. چشمهایم را همین جمله عمل کرد. چند اتفاق دیگر هم بود مثلا خونم به نوع مرغوبی از الکل تبدیل شد. هوشم به زنگ صدای تو فوران کرد....

وحالا که خیلی گذشته ولی تو بگو یوما او بعض یوم

هنوز تو پادشاه این مملکتی

دیگر آنطور جسور و پرتحرک و شاد به نظر نمی‌رسی اما غمی‌در چشمهایت نشسته که روی دیگر آن شادیهاست...یا چه نمی‌دانم

یکی از سیاستهای خوفناک تو در تمام این سالها ترویج ممنوع بودن دوستیت بوده. هر چه ممنوع تر کردی دوست داشتنت را عمیق تر در دلم نشستی...

حالا بیا بیا و بعد این همه سال بنشین تماشایت کنم.

این همه مرا به سر دوانده ای

داریم وارد یک باغ بزرگ می‌شویم بیا به همراهی تو برویم.

تو نامردترین دوست تاریخ هستی

کمی‌خلاف عادتت عمل کن

یه گندی زدم تو اداره، سه تا معاون وزیر به جون هم افتاده‌‌ان‌یه نامه ام رفته برای بالاتر. زبونمم دراز به کارشناسش گفتم داداش به بالاترشم می‌تونی بنویسی!

یک هفته است جدی وایسادم میگم مشکل از ما نیس. رئیس سازمانمون عین اسفند رو آتیش داره بالا پایین می‌پره.

امروز وجدانم بیدار شد گفت برو مطمئن شو تو کارت رو درست انجام دادی

رفتم و دیدم‌‌‌ای دل غافل

لحظه آخر که دکمه ارسال رو باید زده باشم، معلوم نیست تلفنم زنگ خورده یا چی ....

پرونده مونده پیش خودم و شش ماهه کل ملتها سر کارن.

رسما واااااای

نمی‌دونم به کی پناه ببرم

بعد اون زبون درازیها

وای خدای من

بعد اون بد حرف زدنها

جرات اعتراف هم نداشتم اما یه پیامک زدم به یکی دو تا از افراد درگیر دعوا

حقا شر شد ....

چی کار کنم ؟

اصلا دیگه نمیخام برم سر کار...‌

اوضاع در هم و پیچیده است. مثقال ذره‌‌‌ای از کردارم فراموش نشده. گفتارم و افکارم هم.

و حالا دیگر می‌دانم که آنچه می‌کشم و آنچه از شوربختی، شعوری برای کشیدنش ندارم و آنچه دور خودم می‌چرخاند لحظه‌هایم را و باقی سالها و حتی تا ابدیتم را

محصول کردار و رفتار و گفتارم در جاهای مهم و کم اهمیت زندگیست.

چطور می‌شود با این همه هم بستگی

منکر حق شد و عدل و روشنایی .....

کاش بنشینم یک گوشه و به ریز و درشت آنچه صادر کرده ام فکر کنم و مجازات و محکومیتهایش را نگاه کنم

کاش وقت کنم کاش این را یکی از عزیزانم توی یک دفتر بهم هدیه بدهد...

یک دفتر جادویی که توی صفحه‌هایش حرکات بی اهمیتی باشد که با آنها دل شکسته ام یا موشک توی هواپیما زده ام یا قتل کرده ام یا دزدی کرده ام

و در غفلتش نشسته ام روبروی خودم ملول و بهانه گیر و هرزه گرد