رستم از این بیت و غزل

خدایا لطفا حرمت تعطیلات را برگردان. لطفا کاری کن تا خسته نشده ایم تعطیل نشویم. خدایا دیگه الکی تعطیل نشیم. همین یه عصر چهارشنبه رو داشتیم که از ذوق دو روز آزادی ، رویا بپرورونیم. اونم از دست رفت؟

لطفا نگو که من بعد باید در آرزوی سر کار رفتن انتظار بکشیم.

می‌دونم که به خاطر من تعطیل می‌کردی .‌می‌خواستی نقاهتم رو بگذرونم. عرض کنم که من توپ توپم. دیگه می‌تونی مدارس و ادارات و مراکز دولتی رو باز کنی

تصدقت بشم

یه چیزی هم توی مشتم بریز.

من نمی‌دونم چی

چشمام بسته و دستم باز. به سلیقه خودت بده

بار اول هم تو شروع کردی

بینمون هر اتفاقیم که بیافته

یادت باشه کلا تو شروع کردی....

خوشمه، الکی راستکی مقطعی دائمی، خوشمه. اینقد که نمی‌دونم چی کار کنم. الکی اومدم اینجا زنگ خونه‌های مردمو بزنم و فرار کنم، کلاه سردرگریبان کرده‌ها رو بکشم روی دماغشون و برم

چرا به این سادگی خوشم میشه؟ چمه؟ سواله برام.

اینجا نوشتم که زیادش کنه اونی که مسببه و دقیقا نمی‌شناسمش.

اینجا شادیم رو ثبت کردم

که ازش یه کره‌‌‌ای بگیرم در ضمن.

همین که تعطیلی ناگهانی وادارم نکرد به حرص خوردن، همین که جلوی یه قطار ایستادم تا ترمز کرد یه قطار افکار منفی درباره پیامدهای اجتماعی اقتصادی فرهنگی تربیتی این جوری تعطیلیها، انگار جلوی همه‌ی ناخوشیها رو گرفتم، برای کم و زیاد اینترنت و نم کشیدن سواد بچه‌ها حرص نخوردم و به جنبه‌های مثبتش نگاه کردم مثلا اینکه تونستم با یه کلداکس دختر مریضم رو به خواب بفرستم سر کلاس شیمیش! و حالا شاد و شنگولش رو تحویل بگیرم

و مگه نه اینه که رسالت شیمی‌شاد کردنه؟؟؟

و موفق شدم در این تعطیلی نطلبیده به یه ملاقات دلخواه برم، یه چیز دلی دلی دلی که برای هیچ چیزی جز دل ترتیب داده نشده بود و عیبی نداشت که بابت این ملاقات شوهر و بچه‌ها رو توی خونه پشت سر گذاشتم چون بعدش اونا سر حال و وظیفه شناس و سربه راهم رو تحویل گرفتن...

رازش چیه؟

دوستم امروز نگاهت که می‌کردم روحت رو می‌دیدم تو بسیاری بسیار زیاد. می‌دونی چیه ما طلبکار یم طلبشم راستین و به حق و جدیه

اما بدهکارهای ما فقط مردهامون نیستن....ما بدهکارهای نجومی در اعماق روحمون داریم که باید شر خر سراغشون بفرستیم....

وصف بهشت در اینکه چه دارد و چه باصفاست یک چیز است. اما آی می‌چسبد که بگویند بهشت چه چیزهایی ندارد. مثلا شکست عشقی ندارد. دستشوئی ندارد. جنگ و نسل کشی ندارد.

از فوکو( میشل) چیزکی خواندم درباره رویای ایرانی. انگار با انقلاب ۵۷ ارتباط خوبی برقرار کرده بود و به ویژه این را می‌ستود که ایرانیها در این انقلاب، بهتر از سایر انقلابهای تجربه شده دنیا می‌دانند که چه می‌خواهند.

این سالهای ورشکستگی اقتصادی در ایران که چیزهای غیر اقتصادی مان (رویای آزادی و اراده‌ی استقلال) را هم به محاق می‌برد، دم زدن از پیروزی بهمن ۵۷ کار ساده‌‌‌ای نیست.

اما یک چیز، هنوز خوب آسان است. مشت کوبیدن توی دهن دنیایی که رئیسش با هر که می‌خواهد آزاد و مستقل باشد، ظالمانه برخورد می‌کند.

ما همتش را یا شاید حمیتش را نداریم که علیه او انقلاب کنیم ولی خوب می‌دانیم که نمی‌خواهیمش. هیچ چیز عوض نشده است. آمریکایی که امروز آنروا در غزه را تعطیل می‌کند و اجازه بازسازی غزه را نمی‌دهد و می‌خواهد فلسطینیها را بریزد توی صحرای سینا و ادعای مالکیت بر این زمین سوخته را مطرح می‌کند، همانیست که سیصد سال پیش ملیونها سرخ پوست را کشت تا کشور خودش را بسازد. او اساسا بدون نسل کشی اموراتش نمی‌گذرد و حالا با خرج کردن ملیونها تن بمب در این باریکه، بیشتر از روزهای نسل کشی در مناطق سرخ پوست نشین، خودش را مالک این خاک می‌بیند.

ما سروری او بر جهان را نمی‌خواهیم ولی بلد نیستیم جلویش در بیاییم. ورشکسته مان کرده، مردممان را از آن خروش انقلابی پشیمان کرده و انگشت اتهام را به سوی رویاهای ما گرفته.

تقصیر رویای آزادی است که ما فقیر هستیم

تفصیر وطن پرستیست که صدهزار غزه‌‌‌ای شهید شدند و حالا هنوز هم آب خوش ندارند که بخورند...

تقصیر همه جهان است. همه چیز اگر نخواهیم باور کنیم که مشکل زورگویی امپریالیست‌هاست.

بهشت می‌دانی کجاست؟

آنجا که انقلابیها می‌خواستند بروند.

بهشت غیر از اینکه دستشویی ندارد، جایست که رویاها در آن متهم ردیف اول نیستند. بهشت آمریکا ندارد

اوضاع خاورمیانه و جهان را رها کرده ام.صبح به صبح آرام عنان روزمره را دست می‌گیرم، تازه مدتی هست که سبک شده بارها، لباس پوشاندن به جنازه بچه‌ها و چای شیرین خوراندن و بیدار کردنشان و تا خود مدرسه توی ترافیک حرص خوردن، حذف شده از برنامه صبح چون مدارس غیر حضوری می‌شوند هرازگاهی.

توی اداره هم رئیس بزرگ سرش جای دیگر گرم است و مدام هوس گزارشهای جورواجور نمی‌کند.

عصرها، بیخیال اینکه کی مشق نوشته کی زیادی بازی کرده، خواب شیرین را بغل می‌کنم شصت هفتاد یا حتی صد دقیقه. خوابیست که همه خیالها را جارو می‌کند و خندان توی بطن واقعیت قرارم می‌دهد.

دیگر اندوهی نمی‌وزد توی فاصله‌ها، دوست داشتن، دلتنگی و آرزو عین دل درد عارضم نمی‌شوند.دردها گذشته اند و همه چیز خوب و آرام است

اما مگر می‌گذاری....

از کجا ناگهان پیدایت می‌شود؟؟؟

از سرودهای دهه فجر توی شبکه پویا

ناغافل یک گردان جوان اندیشمند، آرمان طلب، سینه سوخته، که دود چراغها خورده اند، مارکس و وبر و شارل دوگل را به دوش کشیده اند، توده را بوسیده اند، آزادی را پرستیده اند به خاطر آرزوهایی که ناگهان آبستنش شده اند توی روی پدرهایشان ایستاده اند ، زنهای جوانشان را رها کرده اند و جانهای شیرینشان را در پیچ و خم خیابان از دست داده اند، آره یک گردان یک قافله ازین موجودات تو دل برو، می‌ریزند از نوای سرودها توی خانه

سر نماز هستم که باشم،

فکر کردن به مردم آزادی خواه غزه را رها کرده ام که باشم

مآل اندیش و زندگی دوست و واقعی شده ام که باشم...

روحهاشان ، آرزوها و آرمانهاشان ...نمی‌گذارندم...

راستش این است که تو...باز این توئی

که نمی‌گذاریم

نماز را رها می‌کنم

می‌نشینم و می‌گذارم مثل اشک پایین بچکی از اندازه‌های کوچکم...

تو آینه امروز یه چیز جدید دیدم، یه چیزی شبیه غبغب زیر چونه ام داره شکل می‌گیره، قشنگ می‌تونم، با این قیافه جدید نقش یه مادربزرگ بازنشسته رو بازی کنم...

و قد جرت مقادیرک علی یا سیدی فیما یکون منی الی آخر عمری

انگار کم کم از ترس اجل به راه پله‌های پشت بام دویده آفتاب عمرم. ازینجا که به خودم نگاه می‌کنم غیر از دور یه مسیر تکراری چرخیدنهام، یه چیز می‌بینم ...اونم اینکه:

یه چیز قشنگ که دلم میخاد کتاب قصه زندگیم رو ببنده رسیدن به کسیه که بهش بگم؛ از وقتی خودمو شناخته ام تو رو دوست داشته ام، هر کس دیگه‌‌‌ای رو هم دوست داشتم بخاطر شباهتش به تو دوست داشتم...

کاش این فانتزی عملی بشه...کاش ببینمش ...کاش بهش بگم. کاش راست باشه حرفم. کاش حاصل عمرم باشه .....

من قدر تو و رابطه مان را می‌دانم. قدر این مثل جوانه سراز خاک درآوردن را. حست می‌کنم یا رب العالمین

نفسهایی که به من هدیه کردی را نگاه، چه داده‌‌‌ای و چه گرفته‌‌‌ای از من جز آه؟

حوادث و ماجراهای زندگی، دوست داشتن‌ها و نفرت آفرینی‌ها لن یصیبنا الا ما کتبت لنا (یا علینا؟؟؟)

"او" هم با تمام وجود حست می‌کرد. اوووه او کجاست و من کجا؟؟؟به او حسودی می‌کردم . حسودی به خاطر ارتباطش با تو. خودت این را می‌دانستی؟ من نمی‌دانستم، تازگی‌ها فهمیده ام. باور کن.

در روح ما چه امکانات مخفی‌‌‌ای چه بزرگ چه پیچیده کار گذاشته ای. لطفا یک روز من را به بازدید مجتمع صنایع روحم ببر.اتاق کنترل و دیسپچینگ را بگذار تماشا کنم. نوار نقاله‌های هزار کیلومتری و پاتیلهای مذاب چندین تنی را.

لطفاً..من به این بازدید نیاز دارم. به "خودآگاه و ناخودآگاه" گردی محتاجم. من باید قبل از اینکه عمرم تمام شود چشم باز کنم.لطفا.

ربنای عزیزم، نقدا بابت همه اسراف‌ها و تباه کاری‌ها شرمنده و مصیبت زده بدان من را

قدرتمندا، دریاب...من هیچ من نگاه، دوستت دارم این دارائی را این تنها دارائی را از من نگیر.

من بسیار بسیار می‌ترسم. به سرم آمده که می‌ترسم.هر کسی از راه رسیده سر از اتاق کنترل روح مخوفم در آورده، با دکمه‌ها بازی کرده، پاتیل مذاب عشق را بازی بازی به این طرف آن طرف تاب داده، گدازه‌ها ریخته اند کف روح، کارگرهای دل کباب شده اند ناغافل و یتیم‌هایشان مانده اند روی دست کشورم...مولای من دریاب...

منتظرم جوابی بدهی، جانگداز یا روح افزا هر چه باشد مشتاقم: لن یصیبنا الا ما قد تکتبه لنا

سال ۹۱، وقتی نتایج کنکور دکتری اومد زهره قبول شده بود و محسن کسی بود که این خبر رو بهش داد. مثل نتایج کنکور ارشد و لیسانس. که قبل از خود زهره، محسن نتیجه رو می‌دید ...و خب ما نمی‌خواستیم داستانی ودراماتیک به ماجرا نگاه کنیم ، برای همین می‌گفتیم علتش بهتر بودن سرعت اینترنت محسن بوده.

اما دکتری قبول شدن زهره برای محسن سخت بود. چون خودش اگه خوب می‌دوید و از پایان نامه لیسانسش به موقع دفاع می‌کرد، تازه می‌شد دانشجوی ارشد. و این یعنی به هر حال از زهره کمتر بودن و جرات میخواست توی این نابرابری، خواستگاری کردن و من کسی بودم که باید این جرات رو بهش میدادم

به من زنگ زد و پرسید: اصلا کار درستیه؟ انصافه؟ عدالته؟

چه استدلالی آوردم؟

گفتم فکر نکن تو این معامله یه محسن ارشد میخاد با یه زهره دکتر توی ترازو برابری کنه

تو از طرف مقابلت چیزی به دست نمیاری و اون هم از تو چیزی به دست نمیاره الا اون چیزی که توی قلبهاتون اتفاق افتاده...تو هر چقدر دوستش داشته باشی همونقدر ازش بهره مندی و اونم همینطور

حالا‌‌‌ای خودم بشنو و بفهم

اینجا توی دنیا هم چیزی به دست نمیاری الا اون چیزی که توی قلبت داریش

پس از دوست داشتن ناامید نباش و در دلت باز باشه

دارایی قابل منقول و نقد به دیار ماورای این جهان هم چیزی نیست جز آنچه توی قلب داری....

حالا بیا ببینیم چی توش داری؟ کی رو به خاطر چی دوست داری؟؟؟

یه سوال خدا رو به خاطر خوشگلیش دوست داری یا به خاطر اینکه دم به دیقه ازش درخواستی داری؟؟؟؟