رستم از این بیت و غزل

صبحی خواب دیدم توی بیمارستان قدیمی‌که پاتوق مامانم بود با زهره قدم می‌زدیم.

از لای آسفالت کف محوطه گلهای زرد خاکشیر بیرون زده بود

ردیف تابلوهایی که شماره کارت و شرح حال مختصری از نیازمندان غذا روش بود رو نگاه می‌کردیم و رد می‌شدیم

دنبال کسی بودیم که دوست صمیمی‌مامانم بود و مامانم همیشه هواشو داشت.

خواب، حسی از انس و معرفت داشت...