رستم از این بیت و غزل

بعد نوشت...چه اشتباهی، نوشتم پیدات بشه باز، تو که گم نشدی هیچ وقت. کلیشه‌‌‌ای هم نیست این حرف حق که ما گم شدیم ...

چه حواسم نیست که یتیمی‌درد بی درمون همه مونه. همه اهالی زمانه. پناه خواستن که دیگه ته لهجه ادبی و تریپ روشنفکری لازم نداره. مومن و کافر همه به گرما نیاز دارن و سرمای سختیه به ابالفضل

بی سر صاحابی که سرپوش گذاشتن نداره. دوست داشتنش که نباید عین قرآنهای خاک خورده بشینه لب طاقچه بالا

بی تعارف این غروب جمعه دلگییییر بود، دلگیرتر از همیشه

شاید روحم خبر دار شده به چیزی که حق مسلمشه نمی‌رسه. به دیداری که واجب تر از آب حیاته نائل نمیشه

وحشت روح که طول و تفصیل کنایه آمیز نمیخاد

ما مردیم از دوریت صاحب

مردیم، جراتم نداریم بهت التماس کنیم برای نماز میت مون بیایی