رستم از این بیت و غزل

تو خیلی جدی بودی. من سر به هوا

تو به رسیدن فکر می‌کردی من از منظره‌های مسیر مدهوش بودم

تو هی می‌نوشتی مشقاتو و هی توی خونه یا راه مدرسه خطشون میزدی و به آقا می‌گفتی: "ببخشید مشقامو ننوشتم"

بعد دستتو دراز می‌کردی تا ترکه بزنه کف دستت

من یه خط در میون توی راه مدرسه از روی خط خورده‌های تو می‌نوشتم و با خجستگی میزاشتم جلوی آقا . و تو که لنگه ابرو بالا انداختنهای آقا رو میدیدی به من اشاره می‌کردی که: چقدر گفتم نکن

آخرش یه روز آخر اردیبهشت اومدی گفتی که داری ازین مدرسه و ازین شهر میری

چنتا ترقه هنوز برای بازیهای راه مدرسه توی کیفم مونده بود ....یادگاری نگهشون داشته ام هنوز. گاهی می‌ترکن دست و بالم و کیفم و لباسام رو سوراخ می‌کنن

نگا.....

ببین اصلا صحبت دلتنگی و این حرفها نیست...فقط می‌دونی چیه

از وقتی نیستی من هر روز از خونه میزنم بیرون

اما تا ظهر تو کوچه‌ها دنبال مدرسه می‌گردم...

من راه مدرسه رو گم کرده ام...