عمدا در امروز مشارکت نمی‌کنم. امروز که یکی از روزهای خاص ملت رنج کشیده‌ی منه. معمولا براشون دل نمی‌سوزونم. اما خدایی از لحظه‌‌‌ای که خواستن مستقل باشن و آلت دست زورگوهای جهان نباشن، چیا که به روزشون نیومد.
پارسال بعد از اون فرود سخت که گردن ابرها انداخته شد، و قبل از اینکه نشانه‌ها و اشاره‌ها، کم کم گمانه زنیها و ادبیات مسئولان رو درباره قضیه تغییر بده یکی از اهالی معنا، ماجرا رو اینجوری معنی کرد:
گفت رییسی از خدا خواسته بود اگر موشکهایی که فرستادیم سمت این جرثومه‌ها، تاوانی برای مردم ایران داره، اون تاوان شخص خودش باشه.....من نمی‌دونم این دعا به نفع این ملت بود یا به ضررش و نمی‌دونم این دعا اجابت شد و اسرائیل توی حادثه دست داشت یا نه
ابریه فضا، رای به راست و دروغ گمانها نمیشه داد، اما بی تفاوت که نمیشه رد شد، میشه همینقدر فهمید که سی اردیبهشت یک روز بزرگ برای همه مردم ایران بود. یک روز ابری مهم و مبهم
می‌دونین هنوزم هوا ابریه با اینکه بارونی نمیاد....
آه کاش زودتر برملا بشه که این ملت صبور چقدر قویه و چقدر حریف دشمناشه، حتی اگه دست چپ و راستش با هم هماهنگ نباشن