رستم از این بیت و غزل

بسم الله الرحمن الرحیم

دوست دارم زندگی رو. دوست دارم این هیچ کسی که الان هستم رو . وجود داشتن رو نفس کشیدن رو.

تماشای عاشق شدن بچه‌هام در چند سال آینده از الان قند تو دلم آب می‌کنه.

دوست دارم که همه با هم سیصد کیلومتر می‌کوبیم بریم لامپ سوخته‌ی مادر رو عوض کنیم و گرفتگی سینکش رو باز کنیم.

دوست دارم که پسر داداشم هم با ما میاد

دوست دارم که عمه و خاله وزندایی براش تولد میگیریم و مامانش که دستش بند بوده و نتونسته بیاد از دور فیلمشو می‌بینه

دوست دارم اتاقهای خونه مادر رو که پر از سجده‌های یواشکی و نمازهای شب تا صبحشه

دوست دارم گردش ایام رو

دوست دارم گذشتن گذشته رو و دوست دارم درس گرفتن و مطالعه و عبرت ازش رو

کتاب ننوشتم که ننوشتم، خودم یک کتاب خونده نشده ام به چه پر برگی

بزار اینجا کنار برگ درخت خودمو ورق بزنم

بشینم لب باغچه و با گل سرخ حرف بزنم

آی گل سرخ، حواست جمعه؟ سرخیت از حد زده بیرون.

من حد خودمو نشناختم. تو حد خودتو شناختی؟

نگاه به باغچه می‌کنم حد خودمرا دنبال می‌کنم. پیش چشمم باغچه باز می‌شه باغ میشه شرق تا غرب رو پر می‌کنه اما هنوز اندازه حد من نیست...

من حدم از شرق تا غرب جاش نمیشه....من حق دارم حد خودمو نشناسم....

تو بشناسش فرزندم

صبحی خواب دیدم توی بیمارستان قدیمی‌که پاتوق مامانم بود با زهره قدم می‌زدیم.

از لای آسفالت کف محوطه گلهای زرد خاکشیر بیرون زده بود

ردیف تابلوهایی که شماره کارت و شرح حال مختصری از نیازمندان غذا روش بود رو نگاه می‌کردیم و رد می‌شدیم

دنبال کسی بودیم که دوست صمیمی‌مامانم بود و مامانم همیشه هواشو داشت.

خواب، حسی از انس و معرفت داشت...

نادر طالب زادهخیلی کاریزما داشت قبول دارین؟

هر سال اوایل اردیبهشت یادش می‌کنم

یاد خداحافظی باهاش هشتم اردیبهشت تو خیابون بهشت

یاد مسیر گفتنش

یاد خلاقیتش در مسیر و از خود عبور کردنش

یاد روز قدسی که روز رفتنش شد

بهش میگم آقای نادر خوش به حالت این روزها رو ندیدی

بهم میگه حتی اگه روزی یه قطره اشک هم ذخیره کرده بودی از اول این واقعه، حالا یک جریان داشتی یک جویبار لااقل

یه کم بیشتر فکر کن ....

مامانم میگفت به دو دلیل برو دکتر یکی اینکه کنجکاوی نداری دوم اینکه بی انگیزه‌‌‌ای توی کارات

خدا رحمتش کنه اگه میشنید یه ساعت حرف زدن با دکتر یک میلیون خرجشه خودش دست به کار تراپی میشد برام

یه یادداشتی از میم مهاجر دیدم و پرسشهاش درباره نسبت میراث فرهنگی و معنوی ما با تراپی و سپس چیزهایی که هوش مصنوعی بهش گفته بود داغ دلم تازه شد

نیازمند اون تراپیستی هستم که در حد کوانتومی‌رو نفس و روانم تسلط داشته باشه و اصلا به قول این خانوم دکتر همسایه وبلاگی مون با آدم درهم تنیدگی کوانتومی‌داشته باشه

نیازمندم مثل مومن شب زنده داری که نماز شب براش حکم سم رو داره، قرآن گمراهش می‌کنه و دعا فقط تخدیرش می‌کنه

نیازمند تو ام ، تا بهم بگی کی چشمم رو باز کنم و چی ببینم و چی نبینم

با من حرف بزن دارم دیوونه بشم

دانستن اینکه بچه‌هایی هستند که یک لقمه نان آرزشونه و یک گوشه بی سرصدا برای خواب ندارن و همه جهانشون زندانی روباز و شکنجه گاهی مخوفه

دانستن اینکه مردمی‌هستن که یه حمام رفتن، اونها رو در عرش سیر میده

دانستن اینکه نوجوونهایی هستن که برگ درخت خوردنی نایابشونه

دانستن و فقط دانستن و نه دیدن یا شنیدن و نه فکر کردن بهش حتی

در کنار این فکر که کشور من دراین میان منفعل تر از همه جهان بود

داره خفه م می‌کنه....البته همه اینها بر اثر دوری تو داره از پا درم میاره

دارم فروپاشی میشم

بیا و در کشور درون من تو انقلاب کن.

تو خیلی جدی بودی. من سر به هوا

تو به رسیدن فکر می‌کردی من از منظره‌های مسیر مدهوش بودم

تو هی می‌نوشتی مشقاتو و هی توی خونه یا راه مدرسه خطشون میزدی و به آقا می‌گفتی: "ببخشید مشقامو ننوشتم"

بعد دستتو دراز می‌کردی تا ترکه بزنه کف دستت

من یه خط در میون توی راه مدرسه از روی خط خورده‌های تو می‌نوشتم و با خجستگی میزاشتم جلوی آقا . و تو که لنگه ابرو بالا انداختنهای آقا رو میدیدی به من اشاره می‌کردی که: چقدر گفتم نکن

آخرش یه روز آخر اردیبهشت اومدی گفتی که داری ازین مدرسه و ازین شهر میری

چنتا ترقه هنوز برای بازیهای راه مدرسه توی کیفم مونده بود ....یادگاری نگهشون داشته ام هنوز. گاهی می‌ترکن دست و بالم و کیفم و لباسام رو سوراخ می‌کنن

نگا.....

ببین اصلا صحبت دلتنگی و این حرفها نیست...فقط می‌دونی چیه

از وقتی نیستی من هر روز از خونه میزنم بیرون

اما تا ظهر تو کوچه‌ها دنبال مدرسه می‌گردم...

من راه مدرسه رو گم کرده ام...

خدایا شکرت.

از خط زدم بیرون، اما تو نزدی.

من خسته ام در حالیکه خیلی پرانرژی و شاد و برخوردار هستم، خسته ام. فکرم خسته است. نمی‌خوام دیگه با قدرت فکر خودم مسائلو حل کنم. میخوام تو با قدرت فکرت حل کنی برام.

مگه نمی‌بینی پسرام دیگه خودشون نمیرن سراغ مشقاشون؟ باید من ببرمشون و بنشینم کنارشون و لقمه کنم بزارم تو‌هاضمه ذهنشون؟ منم میخام از اونا تقلید کنم درباره مشقام.

نمی‌خوام خودم برم سراغ این مشق

دیگه نمی‌کشم این بار رو، نمی‌نویسم این سر لوحه تکراری رو

فکر تعطیل. مشق هم. اصلا غم زمانه خورم ؟ روزه هم بگیرم، فراق یار هم بکشم مشق هم بنویسم؟

من و این دل تعطیلم ؟؟به طاقتی که نداریم؟؟؟؟

خودت حلش کن . به من چه! مگه نفرمودی‌‌ان‌الله یحول بین المرء و قلبه...خب بیا بفرما حائلت نمی‌گم خوب کار نکرد‌ها نه سبحانک فقط نگا این وضع دل منه ....

خوش می‌گذره عجیب اما می‌بینی که آدم نمی‌تونه تو خوشیها دنبال او نگرده. مثلا محض اینکه ازش بپرسه تو هم همینقدر خوشت هست؟ یا مثلا دیدی ستاره بارون رو؟ اون چشمه زلال رو چشیدی؟

هوا رو داشتی؟

غرور کم کن و با من سر قرار بیا

بس است هر چه نهان بودی آشکار بیا

تو را برای چه عمری نگاه داشتم؟

شراب روز مبادای من به کار بیا

میگن لحظات آخر عمر فعالیت مغز خیلی زیاد میشه و تمام خاطرات آدم مرور میشه. تو لحظات بزرگ دیگه هم این اتفاق می‌افته مثل مواقع خطر یا لحظه وداع با عزیزان یا اون لحظه خاص لعنتی روئیدن عشق که دیگه شیر فلکه لحظات خاص رو باز میکنه تو زندگی آدم

یکی ازین زمانهای پر محتوا و خاص، برام هر سال یکی از سحرهای این ماهه. معمولا یکی از اولین سحرهاش

حال دختر بچه ای رو دارم که یک سال تو یتیم خونه غریبی کشیده و ناگهان آغوش مادری که فکر می‌کرد از دست رفته

همه خاطرات یک سال توی قلبم می‌جوشه و از چشمم سرازیر میشه

نشستم روی مبل و یک جهان درد دل

و امسال دل شکسته داشتم . از چند جا شکسته

ذهنم اینقدر تند تند تلخ و ترش و شیرین و مهتابی لحظات یک سال و یک عمر گذشته رو ورق زد جلوی چشمهای مامان ، خدا، عشق، استاد....انگار شاگردی که مشق به معلم عرضه می‌کنه

اما نه همزمان توی خط خوردگیها و بدخطیهای مشقش از استاد توقع تازه هم داره.‌..که اینجا رو خوب نتونستم پس کجا بودی دستمو بگیری

و فقط اشک حرف میزنه

دل شکسته خیلی گنجایشش بالاست. میشه از ناف زندگی تا ابروی مرگ رو توش جا داد.

و دل شکسته به سر قرار بردن یک تجمل نابه.

و امسال کیه که دل شکسته نداره

امسال فقط تماشای غزه از بشریت کمر می‌شکنه

ای اهالی سحر رسما سرکاریه جنب و جوشهاتون اگه با شمع دعای شما

خرمن این افعی جنگ طلب خاکستر نشه

دوباره سربرکرده تا از نو غزه رو زیر آتیش بگیره

کجایین پس سجاده نشینهای بلند مرتبه؟ چرا از دعای شما کاری بر نمیاد؟