رستم از این بیت و غزل

یه روز معمولی ، خونه ما

صبح: جواد از موقع چشم باز کردن توی ماینکرفت بود. و من توی رمان گوستاو فلوبر، رمان حوصله سر بر" تربیت احساسات"، دنبال مستمسکی برای رها کردن یقه ام بودم.

طرفهای دو و سه ظهر وجدانم از خواب بیدار شد، چه نشسته‌‌‌ای که پسرک نه چیزی خورده و نه چیزی خوانده و نه چیزی نوشته. با حرص و جوش اغراق شده رفتم سراغش،

گفتم جواد هیچی نخوردی

:هیچی ندادی بخورم

۱۵۳۶ بار بهت گفتم بیا ماکارونی

:زهرمار...

باباش عصبانی شد، مدتی بود که ناجور بودن اوضاع جواد را توی مخش می‌کردم به قول مردها غرغر می‌کردم که دیدی نبردیمش مشاور و .این بچه بدبخت می‌شه و ...

باباش به بگو مگو اضافه شد یا نه و حرف بدی به باباش زد یا نه چیزی یادم نیست، فقط ناگهان دیدم بچه مثل پر کاهی از روی زمین بلند شد و با کله رفت توی در دستشوئی

غریزه مادری فریاد کشید وای بچه ام و کنار در دستشوئی وا رفتیم من و جواد....غروری دارد این بچه که بیا و ببین هر چه می‌پرسی چی شد پس می‌زند هم تو را هم نوازشت را

پدرش هم از شدت ناراحتی دراز به دراز افتاد و خرو پفش بلند شد.

چون درد عذاب وجدان را می‌شناسم، اول رفتم پتو روی پدر انداختم و بعد آمدم پسر را به زور بغل کردم گذاشتم توی تخت

عصر:

جواد بیا نصفه صفحه مشقت مونده بنویسیم، شب جایی دعوتیم نمی‌رسی‌ها...

: نمی‌خام، نمی‌یام

شب:

خیلی سرده، همه وارد مهمونی شدیم، جواد مونده لب خیابون، کاپشن علی رو پوشیده،مال خودشو نپوشیده چون داییش، از کاپشنش بد گفته بود و حالا علی داره یخ می‌زنه...

بچه داییش رو می‌فرستم سراغ جواد و از بیست متری پشت تیر چراغ کشیک می‌دم، حدودا ده دقیقه پسردایی با جواد مذاکره می‌کنه و آخرشم یه هول دوستانه بهش میده تا راه میافته به سمت مهمونی...هر چند از در نمیاد تو و آخرش میره یه اتاق جدا و با پسرهای دیگه جدا سفره میندازیم براشون.

بعد مهمونی نصف شب:

علی یه مساله ریاضی از من می‌پرسه که خدائیش کمی‌برای ذهن غیر فضایی من سخته، می‌افتم به کاغذ و قیچی تا با شکل بهش ثابت کنم که چی به چیه، جواد این وسط شروع کرده به ناسازگاری؛ لج علی رو در میاره وسائلش رو پرت می‌کنه و علی هم حساس شروع می‌کنه به داد و فریاد که میخوام درس بخونم نمیزاری و اشکشم در میاد

منم بدون تامل با داد و فریاد به طرفداری علی می‌افتم به جون جواد و حین بحث یه میخ، از دراور که مدتیه قراره درستش کنیم میره دست جواد و من نفهم بهش میگم حقته! بمیری ام حقته....

و جواد می‌ترکه و دیگه اشکش درمیاد: شما رنجم میدین، شما با حرفاتون بامهمونی بردناتون با دوست داشتن‌هاتون رنجم میدین، اگه من خودمو بکشم کی جوابگوه؟؟؟؟

حالا فریاده که از در و دیوار خونه بالا میره، علی و من و جواد!!!

پدر دست از گوشی برمیداره و جواد رو صدا می‌زنه،

کمی‌سرم خلوت میشه

اما آرامش خیال باطله...

بگو مگوی پدر و پسر باعث میشه دخالت کنم و بگم این بچه با زنش بدبخت میشه این خیلی ناسازگاره هی گفتم ببریم مشاور هی گفتی چیزی نیست. مثل مادرت فقط مساله رو لاپوشونی می‌کنی

و ناگهان پدر برید! شروع کرد به خودزنی، خون از پایی که کوبیده بود توی بخاری راه افتاد، خون که تا الان هم بند نیومده

و معلوم شد مقصر ماجرا منم...

می‌گفت: تو که رئیس این بچه‌هایی منو قبول نداری، و هی میگم چیزی نیست میگی چیزیه....معلومه دیگه بچه‌ها هم منو قبول ندارن

وجدان منم می‌گفت: وقتی یقه روحت دست اغیاره کی می‌تونی توی خونه ات درست و به موقع ایفای نقش کنی؟

همه رو دعوت به آرامش و بخشیدن هم کردم، خواهش کردم کسی دیگه مشق ننویسه و برن همه توی تخت...پای بابای بچه‌ها رو هم بستیم...

و یه رمان برای پسرها دست گرفتم بخونم، هر چند مدام با گریه علی ، خوندنم رو قطع می‌کرد و می‌پرسید تقصیر من چیه و...

صبح هنوز پای مرد خون می‌اومد که یه وسیله برقی صدا کرد و برق خونه رفت...

ترسیده ام...چه خبره؟؟؟؟

منی که توی این چند نفر بچه مونده ام، می‌خواستم دنیا رو از نو نظم بدم...چه گزافکاریها...

65- این بهار نو ز بعد برگریز

صبح: جواد از موقع چشم باز کردن توی ماینکرفت بود. و من توی رمان گوستاو فلوبر، رمان حوصله سر بر" تربیت احساسات"، دنبال مستمسکی برای رها کردن یقه ام بودم.

طرفهای دو و سه ظهر وجدانم از خواب بیدار شد، چه نشسته‌‌‌ای که پسرک نه چیزی خورده و نه چیزی خوانده و نه چیزی نوشته. با حرص و جوش اغراق شده رفتم سراغش،

گفتم جواد هیچی نخوردی

:هیچی ندادی بخورم

۱۵۳۶ بار بهت گفتم بیا ماکارونی

:زهرمار...

باباش عصبانی شد، مدتی بود که ناجور بودن اوضاع جواد را توی مخش می‌کردم به قول مردها غرغر می‌کردم که دیدی نبردیمش مشاور و .این بچه بدبخت می‌شه و ...

باباش به بگو مگو اضافه شد یا نه و حرف بدی به باباش زد یا نه چیزی یادم نیست، فقط ناگهان دیدم بچه مثل پر کاهی از روی زمین بلند شد و با کله رفت توی در دستشوئی

غریزه مادری فریاد کشید وای بچه ام و کنار در دستشوئی وا رفتیم من و جواد....غروری دارد این بچه که بیا و ببین هر چه می‌پرسی چی شد پس می‌زند هم تو را هم نوازشت را

پدرش هم از شدت ناراحتی دراز به دراز افتاد و خرو پفش بلند شد.

چون درد عذاب وجدان را می‌شناسم، اول رفتم پتو روی پدر انداختم و بعد آمدم پسر را به زور بغل کردم گذاشتم توی تخت

عصر:

جواد بیا نصفه صفحه مشقت مونده بنویسیم، شب جایی دعوتیم نمی‌رسی‌ها...

: نمی‌خام، نمی‌یام

شب:

خیلی سرده، همه وارد مهمونی شدیم، جواد مونده لب خیابون، کاپشن علی رو پوشیده،مال خودشو نپوشیده چون داییش، از کاپشنش بد گفته بود و حالا علی داره یخ می‌زنه...

بچه داییش رو می‌فرستم سراغ جواد و از بیست متری پشت تیر چراغ کشیک می‌دم، حدودا ده دقیقه پسردایی با جواد مذاکره می‌کنه و آخرشم یه هول دوستانه بهش میده تا راه میافته به سمت مهمونی...هر چند از در نمیاد تو و آخرش میره یه اتاق جدا و با پسرهای دیگه جدا سفره میندازیم براشون.

بعد مهمونی نصف شب:

علی یه مساله ریاضی از من می‌پرسه که خدائیش کمی‌برای ذهن غیر فضایی من سخته، می‌افتم به کاغذ و قیچی تا با شکل بهش ثابت کنم که چی به چیه، جواد این وسط شروع کرده به ناسازگاری؛ لج علی رو در میاره وسائلش رو پرت می‌کنه و علی هم حساس شروع می‌کنه به داد و فریاد که میخوام درس بخونم نمیزاری و اشکشم در میاد

منم بدون تامل با داد و فریاد به طرفداری علی می‌افتم به جون جواد و حین بحث یه میخ، از دراور که مدتیه قراره درستش کنیم میره دست جواد و من نفهم بهش میگم حقته! بمیری ام حقته....

و جواد می‌ترکه و دیگه اشکش درمیاد: شما رنجم میدین، شما با حرفاتون بامهمونی بردناتون با دوست داشتن‌هاتون رنجم میدین، اگه من خودمو بکشم کی جوابگوه؟؟؟؟

حالا فریاده که از در و دیوار خونه بالا میره، علی و من و جواد!!!

پدر دست از گوشی برمیداره و جواد رو صدا می‌زنه،

کمی‌سرم خلوت میشه

اما آرامش خیال باطله...

بگو مگوی پدر و پسر باعث میشه دخالت کنم و بگم این بچه با زنش بدبخت میشه این خیلی ناسازگاره هی گفتم ببریم مشاور هی گفتی چیزی نیست. مثل مادرت فقط مساله رو لاپوشونی می‌کنی

و ناگهان پدر برید! شروع کرد به خودزنی، خون از پایی که کوبیده بود توی بخاری راه افتاد، خون که تا الان هم بند نیومده

و معلوم شد مقصر ماجرا منم...

می‌گفت: تو که رئیس این بچه‌هایی منو قبول نداری، و هی میگم چیزی نیست میگی چیزیه....معلومه دیگه بچه‌ها هم منو قبول ندارن

وجدان منم می‌گفت: وقتی یقه روحت دست اغیاره کی می‌تونی توی خونه ات درست و به موقع ایفای نقش کنی؟

همه رو دعوت به آرامش و بخشیدن هم کردم، خواهش کردم کسی دیگه مشق ننویسه و برن همه توی تخت...پای بابای بچه‌ها رو هم بستیم...

و یه رمان برای پسرها دست گرفتم بخونم، هر چند مدام با گریه علی ، خوندنم رو قطع می‌کرد و می‌پرسید تقصیر من چیه و...

صبح هنوز پای مرد خون می‌اومد که یه وسیله برقی صدا کرد و برق خونه رفت...

ترسیده ام...چه خبره؟؟؟؟

منی که توی این چند نفر بچه مونده ام، می‌خواستم دنیا رو از نو نظم بدم...چه گزافکاریها...

هزینه نصب کولر گازی در تهران؛ فاکتورها و نکات مهم برای برنامه‌ریزی مالی

گیوه کردی طبی و معمولی

هی شعر خواند و در به درم کرد. همه چیز را به سر دویدم ، همه خاطره‌ها ، جرمها، محکومیتها و رنجها را. شادیها و الکلها هم سلام می‌رساندند.

هی شعر خواند و مغز را سوزاند . و هی چشم آب کشید مژه‌ها را.

اولش کلمه‌ها عربی بودند اما

کلمه نبودند تو بگو تیغ سه شعبه، از هر طرفشان یک معنی تتق می‌کشید

بعدش ولی نواییی نواییی نواییی نواییی

این درست است آیا؟

روز را دوان دوان به شب رسانده باشی و بعد توی مهمانی با یک شعر و چندتا شمع دمار از روزگارت در بیاورند؟؟؟...اینست روزی ؟؟؟

از صبح خیال وآرزو و چرب زبانی را به کار گرفته باشی تا مرد خانه را به کاری که هیچ خوشش نمی‌آید مرتکب کنی، تا پسرها را به این زندگی دل خوش کنی.تا از پنجره اتاقشان طلوع را تماشا کنند تا بی چیزی و نداری را زشت ندانند. تا لبخند بزنند.

تخت دو طبقه برایشان خریدیم بالاخره از دیوار از خانه مردم از ...

بعد هم رفتیم کله پاچه بخریم، گران بود پاچه فقط خریدیم ...این هوس پسرک یک ماه بود عقب می‌افتاد

بعد برای نه تا بچه، غذا و شعر و رویا توی کاسه ریختیم

بعد سفره جمع کردیم

بعد نه تا شلوار پوشاندیم نه سر را شانه کردیم نه جفت جوراب پیدا کردیم تا مادرهایشان برسند و همگی برویم ضیافت....

و آنجا ......

غمت گر در نهان خان دل نشیند

بنازی که لیلی به محمل نشیند ....

و مدام درباره فواید وخواص دل کندن قصه و غمزه بیایند برای آدم.....

راستش آخرش نفهمیدم دل بستن هم خاصیتی دارد؟ یا فقط دل کندن معارج و فیوض به راه می‌اندازد....

باشد می‌کَنیم

کنده ایم هر صبح و شام ...کار دیگری نداریم . اما ستمگری از جانب کارفرماست : دل بنهند ...برکنی، توبه کنند بشکنی

بعد از همه چیز، صاف توی روح آدم زل می‌زنند و از عشق طرفداری می‌کنند و وامی‌دارند همه راهی را که با پای نفرت رفته‌‌‌ای پیاده با سر زانو بر گردی...یعنی که باز خاک بشوی تا در تو تخم جفا بکارند...

اینست صلیبی که حملش از گردون نمی‌آید و جز ضعیفان، حامل ندارد....

گیوه کردی طبی و معمولی

سلام . توی بیان پیغام گذاشته ای، بیان بی خرد می‌خواست به عنوان هرزنامه کنارش بگذارد. نوشته بودی:

قل إنما أنا بشر مثلکم (سوره کهف آیه 110 -سوره فصلت آیه 6) بگو من فقط بشری مثل شما هستم

در حقیقت آنهایی را که به غیر از الله صدا می‌زنید بندگانی مثل (خود) شما هستند، پس آنها را صدا بزنید پس باید اجابتتان کنند اگر راست می‌گویید! (سوره اعراف آیه 194)

و کسانی را که به غیر او صدا می‌زنید مالک پوست هسته خرمایی هم نیستند اگر آنها را صدا بزنید صدای شما را نمی‌شنوند و اگر (فرضا) بشنوند اجابتتان نمی‌کنند و روز قیامت «شرک» شما را انکار می‌کنند، و هیچکس مانند (خداوند آگاه و) خبیر تو را (از حقایق) باخبر نمی‌سازد. (سوره فاطر، آیات 13 و 14)

ضربانم را نگاه. شیرین شده است کارهایت. اینجوری اش را نداشتیم. رفیقهای درجه یکت هم نداشتند ...چه همه نوشته‌‌‌ای برایم قربان سرپنجه‌هایت. پر رو نشوم یک وقت؟ اسراف نباشد این همه خط نوشته؟ یک خطش یک عمر را می‌رساند.

می‌دانی یک لحظه فکر کنم دیدمت. ابرهایی که شکافته بودی تا از خلالشان آیه بفرستی هنوز سفت بسته نشده بودند؛

و من از دیدنت آدم شدم.

شدن مفعولیت است ، قبول داری؟ نگاه: آدم شدن، کافر شدن. روبه راه شدن، دیوانه شدن، عاشق شدن، باردار شدن...

مفعول بوده ام همه اش...قبول داشته باش.

فاعل را باید دربدر جستجو کرد.

منتهی تا این طوری‌هاست من هیچ اعتراضی ندارم به فعل و انفعالها. قول می‌دهی تا آخرش همین طوری شیرین پیش بیاوری؟ و شور پس بروی؟

فقط یک چیزی، می‌دانی کسی که از این رطب خورده باشد معتاد می‌شود، دیگر بدون آن زندگیش نمی‌شود....و شدن یک مفعولیت است، زنده باد فاعل.

رطب را برسان. به دست حور و غلمان برسان.توی بیان و بلاگفا کامنتش کن، دیگر خودت می‌دانی ...فقط برسان

جان بی جمال جانان میل جهان ندارد

بعد نوشت:

دوست عزیز حالا که کاشف به عمل آمده خواننده این سطور هستی...درخواستم به محضرت اینه که نیاز به اشتغال جوانان خیلی جدی هست همونطور که مستحضری

یه اشتغال هفت در بیست و چهار خواستارم

با تشکر: جوان جویای شغل